Dit zal één van de laatste foto's zijn geweest die mijn vader met zijn eerste camera gemaakt heeft, want niet zo heel lang daarna leerde ik lopen en ik begon toen prompt en voortvarend aan wat mijn moeder noemde een cursus 'Monteur Bonkar', oftewel 'Sloop-monteur' en hoe kan een kind dat vak beter leren dan door een speeltje van zijn vader grondig onder handen te nemen. Ik had nogal haast met het ontdekken van allerhande zeer interessante zaken want dankzij de overvloedige zorgen van mijn moeder, die niet wilde dat ik net zoals haar oudste kind van de honger tijdens de Jap zou omkomen, leed ik aan overgewicht. “Mevrouw,” sprak de huisarts streng. “Deze jongeman is kerngezond. Nu nog wel, maar als u door blijft gaan met meneertje hier vol te proppen met eten dan is het met die gezondheid snel gedaan. Die arme jongen ontwikkelt geen spiermassa, hij is bezig te vervetten.” Vervetten en leren lopen, dat wilde niet samen en vandaar dat ik pas na een streng dieet – met een achterstand van circa een jaar – mijn eerste stappen kon zetten.Dat leverde mij in het barakkenkamp de bijnaam 'Olifantje' op, vanwege uiteraard mijn pronte omvang en vanwege het gebonk op de houten vloeren die mijn voornoemde eerste voetstappen dientengevolge veroorzaakten. Zelf ben ik op de foto niet te herkennen – ik ben dat kind op de arm van die stralende vrouw, mijn arme moeder … mijn blik werd klaarblijkelijk getrokken door de afbeelding aan de achterwand van niemand minder dan Onze Heiland … In Zijn Naam en in die van Zijn Vader en in die van de Heilige Geest ('Amen') werd ik die dag in oktober 1954 gedoopt.
