Niet verrast

Na zes weken op Maluku komen de sentimenten pas als de familie ons op de steiger, waarvandaan de speedboat vertrekt, huilend uitzwaait en ik me langzamerhand realiseer dat ik wellicht voor het laatst in Porto ben geweest. Dat ik voor het laatst dat welhaast obsceen grote witte kruis naast de Vredeskerk/Gereja Irene heb gezien. Porto riep en ik ben gekomen. Porto riep mij niet opdat ik in Porto zou blijven. Porto riep omdat ik mijn zoon naar Porto moest brengen.

“Ik zie een zekere distantie bij jou,” merkt filmmaakster Avé op als ze mij op de tweede of de derde dag interviewt in Benteng Duurstede. “Ja,” zeg ik. “Erg emotioneel wil het maar niet worden bij mij. Op de boottocht hierheen vanaf Tulehu  wist ik geen andere vraag te bedenken dan 'Hoe kan ik hier over schrijven?' Dit alles verrast mij niet. Ik ken het allemaal, het is mij vertrouwd.”