Voor ons, kinderen van de Japanse bezetting en de Bersiap – de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd, was het niet zo moeilijk om in de wederopstanding van Christus te geloven. Waar onze ouders vandaan kwamen, dat moest wel een voorportaal van de Hel zijn geweest, dat konden wij moeiteloos afleiden uit de blikken die onze ouders in het Amboneze woonoord uitwisselden als ze 's avonds samen zaten … hele verhalen kregen wij nooit te horen want het begon met de woorden “Och, weet je nog wel … ?”, gevolgd door die blikken. En in die blikken zagen ze de beelden terug van de verschrikkingen en ze geraakten in trance als er een enkele naam genoemd werd. De naam van de man met de afgehakte vingertoppen, de naam van die ene met dat kapotgeslagen gezicht, de plaatsnaam Balikpapan … Ze waren beschadigd maar levend uit die hel teruggekeerd, onze ouders. En ze geloofden oprecht in Christus, die zal het hen hebben voorgedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten