Over film maken en schrijven

Film maken is een zaak van lange adem. Na de opnames in september, oktober en november van het inmiddels voorbije jaar wordt het tijd de schrijver en zijn zoon - in het kader van de film 'Dakloze herinneringen'- aan het woord te laten over het leven in Zeist, twee maanden na hun terugkeer uit Porto – Saparua. Dat valt me zwaar, want waarom zou ik spreken over zaken waar ik beter over zou kunnen schrijven … Film maken en schrijven gaan elkaar in de weg zitten … schrijven over gefilmd worden, dat lukt nog maar net … dat heeft met ijdelheid te maken want John Albert Jansen die het idee bedacht een film over mij te maken, dat is niet zomaar iemand. Jansen werd door Poetry International  gevraagd een film over Hugo Claus te maken ter gelegenheid van het 40-jarige jubileum van het festival … Jansen, die al een heel oeuvre op zijn naam heeft staan heb ik 6 – 7 jaar geleden van mij afgeschud toen hij er steeds op aandrong een film over mij, mijn leven, mijn werk te maken. Jansen bleef mij volgen en hij zag in een column van mij ('Echo' – Archipel Magazine / winter 2005) aanleiding om opnieuw bij mij aan te dringen … Niet zo slecht om cinematografisch via John Albert Jansen in één en hetzelfde rijtje te komen als Hugo Claus en de Poolse dichteres en Nobelprijs-winnares Wisława Szymborska. Op de rem trappen, dat gaat niet … De film is weliswaar van Jansen en van Annelotte Verhaagen, maar van mij (en van mijn zoon) wordt uiteraard verwacht dat ik naar beste kunnen, zorgvuldig, doordacht formulerend mijn bijdrage aan de film zal leveren … maar zorgvuldig en doordacht formuleren, dat bewaar ik eigenlijk liever voor hét boek dat naast de VPRO-gids en het zaterdagmagazine van de Volkskrant onmisbaar zal blijken. Maar ja, Kunstbroeders onder elkaar, 'noblesse oblige' en wat men zoal nog meer in overweging kan nemen …