Geldtekort

Voor wie over de helft van de maand de bodem van de huishoud-schatkist al in zicht krijgt en die zich dientengevolge geen slemppartijen in de Kroeg meer kan veroorloven, is er een Troostend Woord, zoals zoveel Troostende Woorden die ik mij dagelijks door Bijbelkenners per e-mail laat aanreiken … “Mijn God zal uit de overvloed van zijn majesteit elk tekort van u aanvullen, door Christus Jezus.” (Filippenzen 4:19) ... Toch wel mooi, die Joods-Christelijke Traditie ...

Nieuw Leven

Volgens de aanstaande ouders zijn het hoofdje, de armpjes en de beentjes van het 4 centimeter lange kind (nog 184 centimeter en het heeft de lengte van Patrick Kluivert vertelt mij het hoofd scouting van AFC Ajax … ) al duidelijk te onderscheiden. Als grootvader in wording kan ik alleen maar beamen dat mijn oudste kleinkind uiterlijk inderdaad al frappant veel gelijkenis toont met vader en anders wel met moeder … Eindelijk mag ik straks weer Pluk van de Petteflet voorlezen,  Tommie en Lotje of Tafeltje Dek Je – Ezeltje Strek Je – Knuppel Uit De Zak … Artis Amsterdam, daar ben ik ook al lang niet meer geweest en de Happy Meal bij McDonalds, bestaat dat nog … ?

Laatste draaidag

Camera Jacques Laureys - Geluid Wouter Veldhuis

Vandaag beleven we de laatst draaidag van de film 'Dakloze herinneringen', nadat we gisteren bij Servaas Maturbongs opnamen hebben gemaakt. “Hé Servaas, hoe is het?” Servaas die weinig mobiel is, die moeizaam loopt, was niet eens boos toen we na een eerste keer aanbellen zeiden dat we de begroeting over wilden doen omdat die gefilmd moest worden en hij dus de keuze had tussen minuten lang achter de voordeur blijven wachten of moeizaam heen en weer lopen … Vandaag wordt op film vastgelegd hoe mijn zoon Benja zich bekwaamt in het spreken van Malajoe. Weinig opwindende beelden, een spectaculaire actiefilm wordt het niet … hoewel dat chagrijnige gezicht dat hij trekt als hij de kamoes/woordenboek op de laptop niet terstond open krijgt het kijken alleszins de moeite waard maakt … bijkomend voordeel: de heer Benja kan de ondertiteling naderhand zelf voor zijn rekening nemen … Na deze laatste draaidag volgt het monteren en vervolgens het monteren en na het monteren moet er rekening worden gehouden met een fase waarin er gemonteerd moet worden …

Film maken

Een dagboek bijhouden is een genre op zichzelf … impressies noteren zoals “Gisteren naar Geredja Irene geweest. Vooral vrouwen gaan veelal in het zwart, op blote voeten …. ” Maar wat doe ik daar verder mee. De woorden zijn niet te gebruiken, wel de beelden … Die beelden kunnen tot andere woorden, misschien zelfs betere woorden leiden.

Dit is allemaal oeverloos gelul, maar er staat een camera op mij gericht en als ik uit mijn ooghoeken schuin naar boven kijk, dan zie ik de microfoon hangen … Zo gaat dat als men aan een film werkt. Men (Annelotte Verhaagen en John Albert Jansen) wil beelden van de schrijver die aan het werk is.

En is dat dan alles? Nee, want we gaan straks met de filmploeg naar Gennep, waar ik met collega Servaas Maturbongs het één en ander aan belangwekkends ga bespreken ...

Over film maken en schrijven

Film maken is een zaak van lange adem. Na de opnames in september, oktober en november van het inmiddels voorbije jaar wordt het tijd de schrijver en zijn zoon - in het kader van de film 'Dakloze herinneringen'- aan het woord te laten over het leven in Zeist, twee maanden na hun terugkeer uit Porto – Saparua. Dat valt me zwaar, want waarom zou ik spreken over zaken waar ik beter over zou kunnen schrijven … Film maken en schrijven gaan elkaar in de weg zitten … schrijven over gefilmd worden, dat lukt nog maar net … dat heeft met ijdelheid te maken want John Albert Jansen die het idee bedacht een film over mij te maken, dat is niet zomaar iemand. Jansen werd door Poetry International  gevraagd een film over Hugo Claus te maken ter gelegenheid van het 40-jarige jubileum van het festival … Jansen, die al een heel oeuvre op zijn naam heeft staan heb ik 6 – 7 jaar geleden van mij afgeschud toen hij er steeds op aandrong een film over mij, mijn leven, mijn werk te maken. Jansen bleef mij volgen en hij zag in een column van mij ('Echo' – Archipel Magazine / winter 2005) aanleiding om opnieuw bij mij aan te dringen … Niet zo slecht om cinematografisch via John Albert Jansen in één en hetzelfde rijtje te komen als Hugo Claus en de Poolse dichteres en Nobelprijs-winnares Wisława Szymborska. Op de rem trappen, dat gaat niet … De film is weliswaar van Jansen en van Annelotte Verhaagen, maar van mij (en van mijn zoon) wordt uiteraard verwacht dat ik naar beste kunnen, zorgvuldig, doordacht formulerend mijn bijdrage aan de film zal leveren … maar zorgvuldig en doordacht formuleren, dat bewaar ik eigenlijk liever voor hét boek dat naast de VPRO-gids en het zaterdagmagazine van de Volkskrant onmisbaar zal blijken. Maar ja, Kunstbroeders onder elkaar, 'noblesse oblige' en wat men zoal nog meer in overweging kan nemen …

Citaat van Gerard Reve

Frans Lopulalan

Prikbordfoto's

Ik zou niet meer in een flat kunnen leven, alleen al de gedachte aan het geluid ...van boven- of benedenburen dat ik zou kunnen horen, brengt me in paniek. Ik beklaag die tienduizenden mensen in Amsterdam die chronisch krankzinnig worden van het lawaai om zich heen. Er gebeurt niets tegen en zelf mogen ze ook niets doen. Die buren beneden zouden naar boven moeten gaan en het meubilair en de televisie en dat hele gezin uit het raam gooien. Ja, die mensen ook, want dan pas krijg je rust, begrijp je.
Een staat kan zich verdedigen tegen een aanval, maar een individu kan zich niet verdedigen. Vroeger werd er nog wel iets aan gedaan, dan werd de stroom afgesloten of zoiets. Ik geloof dat negen van de tien mensen die bij klinieken in dagbehandeling zijn, lijden onder herrie van hun buren. Maar voor de Partij van de Arbeid zijn die mensen niet belangrijk; ze zijn maar een kwart van de kiezers. Waarschijnlijk durven ze niet eens de deur uit om bij het stembureau in de rij te staan, omdat intussen hun huis kan worden leeggehaald.Lees verder

door: Citaten van Gerard Reve

2 uur geleden · · Reageren · Feedback bekijken (7)Feedback verbergen (7) · Delen

• 
  
• Alfred Birney, Wouter Veldhuis en 2 anderen vinden dit leuk.
• • 

    Frans Lopulalan Ik ben gelukkig nooit vanwege de buren in dagbehandeling bij een kliniek geraakt, wel heb ik een keer in dit kader een avond vastgezeten op het politiebureau ...

    ongeveer een uur geleden ·
  • 

    Alfred Birney Ik heb eens een hele familie naar buiten laten komen om met ze op de vuist te gaan, want ik werd gek van die muziek van ze. Ze kwamen naar buiten maar ze wilden niet vechten. Enfin, de muziek ging wel zachter.

    6 minuten geleden ·
  • 

    Frans Lopulalan Van de zomer (met alle balkondeuren open) had ik last van de muziek die de (ook nog meezingende) buurkinderen hadden opgezet. Na een kwartiertje besloot ik eens vriendelijk te vragen of het wat zachter mocht ... de buurvrouw deed open en mevrouw schrok zich een hoofddoekje, waarop de muziek geheel uit ging en de balkondeur dicht. Dat was nou ook weer niet de bedoeling, die mensen hebben al last van Carnaval Geert en dan komt de buurman ook nog eens zaniken ... hoe geïntimeerd kun je je medeburgers krijgen ...

    ongeveer een minuut geleden ·
• 
  Schrijf een reactie...

Rare dag

De dag begon goed, met Crosby, Stills & Nash op de radio en goed geluimd wachtte ik op Anis Dujé die maar drie kwartier later dan afgesproken ten tonele verscheen. Dujé belde zelfs op, hetgeen opmerkelijk is aangezien Dujé vier raszuivere Moluckse Grootouders heeft en Moluckers over het algemeen een hekel hebben aan klok kijken. Zelfs de kalender is aan hen niet besteed, "O, hadden we - echt waar, man? - déze vrijdag afgesproken? Wat voor dag is het vandaag dan? Wat? Zondag? Shit, man ... " Om het extra wachten wat te veraangenamen heb ik toen maar een Heel Erg Aardig Bericht gestuurd naar Otjep Rahantoknam, want Vriend Otjep voelt zich om hem moverende redenen Tamelijk Onheus Bejegend door mij ... Het heeft er alles weg van dat Moluckers in het Koninkrijk na het opheffen van het onvolprezen KNIL de kleinzerigheid tot cultuur hebben verheven ... Zo erg was het niet wat ik over Vriend Otjep schreef in mijn leerzame stukjes 'Persoonlijke Vrijheid' en 'Over de schaamte (loosheid)' ... Men snapt zo langzamerhand niet waarom Moluckers, op weg naar het Vaderland, altijd van Schiphol vertrekken. Eén sprong met die onbetamelijk lange tenen en men landt op het vliegveld van Makassar ... Over die kleinzerigheid raakten Dujé en ik maar niet uitgepraat want een theaterstuk hoort tenslotte ergens over te gáán. We noteerden de ene briljante inval na de andere en we waren lyrisch over de acteurs die het stuk zullen gaan dragen, totdat ik op het lijstje de naam Joshua Timisela zag staan. Dat is die man wiens Ego ik met een een schot hagel aan flarden heb proberen te schieten ... Wellicht toch verstandig als ik een keer mijns ondanks naar die 'film' van Timisela ga om na afloop wat lovende woorden her en der vandaan te harken ... Principes zijn mooi, maar ze moeten maar liever niet ten koste van ons prachtige theaterstuk gaan ... ""Sterk' heet die film ... Dat verzin je toch niet? Nou, Timisela wel ... " Een voordeel is wel dat ik dan met voornoemde Vriend Otjep kan gaan om diens Boosheid wat te temperen. Vriend Otjep mag dan betalen want als Verrichter van Grootse Wercken ten dienste van alle Moluckers in het Koninkrijk, bij het Landelijks Steunpunt Educatie Molukkers, verdient Mijn Vriend uiteraard een Stevig Salaris, dat iedere maand juichend door de Staat betaald wordt ... Het onvermijdelijk vele bier na afloop (en voor alle zekerheid ook vooraf) betaal ik dan wel want alsof de dag nog niet geslaagd was kreeg ik 's avonds laat per mail een heuse baan als vacatureverkoper aangeboden, daar mag Vriend Otjep uiteraard van meedrinken ...

Draaghout

Achter het o zo idyllische strand van Sirsahone (Saparua) ligt het oerwoud waar dagelijks gewerkt wordt, waar in november de kruidnagelen geoogst worden. Men gaat nooit zonder parang het oerwoud in en om die dingen het makkelijkst te vervoeren hakt men een spleet in het uiteinde van een stuk bamboe en daar klemt men de parang in. Ruimte genoeg aan zo'n draaghout om er nog andere zaken aan te hangen. Bijvoorbeeld zo'n zak waar het één of het ander in gezeten heeft en die natuurlijk afkomstig is uit een winkel in Kota Saparua. Opvallend veel winkeliers zijn van Chinese afkomst (dat zijn toch Chinese lettertekens op die zak? In elk geval geen Sanskriet of Arabische raadsels) en wie om hem moverende redenen de pest aan Chinezen heeft, die begroet de winkelier met een opgewekt 'Pagi Cip' … de winkelier voelt zich vereerd en is tot afdingen bereid want hij denkt dat hij met 'Chief' wordt aangesproken, maar bedoeld wordt 'Cipit', oftewel 'Spleetoog'.

Iring Dikau

Na die hersenbeschadiging lukt het mijn vriend Servaas Maturbongs niet om lang achtereen te praten, lukt het maar moeilijk om te lopen of om zijn geliefden te omarmen. Hoe graag zal hij vanuit zijn eigen woning naar zijn stervende moeder hebben willen marcheren, hoe graag had hij de breekbare Moeder nog één keer in de sterke armen van de Zoon willen koesteren. Hoe graag had hij vandaag haar Laatste Reis willen inluiden met gedichten en gezangen.

Geld

Soekarno en Hatta op het biljet van honderdduizend rupiah (ca. € 10,== … ), dat is psychologisch een sterke zet van de Indonesiërs, want honderdduizend rupiah, dat is op Maluku een klein vermogen waar dagen achtereen van gegeten kan worden. Wie zo'n biljet in handen krijgt gelooft de eigen ogen maar amper en steeds als men met vol stromend gemoed aan dat moment terugdenkt waarop het geld uit die dikke enveloppe uit Holland tevoorschijn komt, dan zijn daar ook de beelden – gesluierd achter een nevel van tranen, door ontroering gerijpt – van de Vaders des Vaderlands. Geweldige kerels die Soerkarno en die Hatta, heel anders dan Kapitan Pattimura die het alledaags met een schamele duizend rupiah moet doen. Maar Pattimura werd dan ook 1817 smadelijk door de Hollanders opgehangen nadat hij Benteng Duurstede op Saparua had ingenomen om daarna geheel de familie van de Nederlandse Resident over de kling te jagen. Waardeloze man die Pattimura, men moet maar liefst vijf keer dat hoofd van hem uitvouwen om een lullig ritje van Porto naar Kota Saparua te betalen. En tien keer voor een pakje kretek-sigaretten …