Historische Fruitschaal

Vrede sluiten met een wereld die niet weten wil van de lange weg die zijn grootouders hebben afgelegd, daar is B nog helemaal niet aan toe. In september 1991 begon B aan dit leven, maar nieuw is het bestaan voor hem nooit geweest. Uit een vorige editie van de eeuwigheid nam hij beelden mee die hij - tot grote schrik van zijn Juffie - op 4-jarige leeftijd met kleurpotloden aan het papier toevertrouwde. "B, wat heb je nu toch getekend?" sprak Juffie die hem in hart en armen had gesloten vanaf het allereerste moment dat het kind haar een onderdompeling gegund had in de onpeilbare diepten van zijn oogopslag. "O, gewoon. Dat zijn doden in een kuil, Juf. Dat zag mijn opa allemaal in de oorlog."
En wij, zijn ouders, wij namen B mee naar de Efteling, naar het strand, naar de speeltuin en naar de videotheek waar we zoveel mogelijk banden leenden van Tom en Jerry, Donald Duck. "Ga fijn spelen, ga feest vieren. Blijf weg van de oorlog, van de slagvelden jochie. Laat de oorlog aan je vader over." Maar het vuur bleek niet te doven. Een goed gesprek over Ajax, over de stelling van Pythagoras of over de evolutietheorie leidde zijnerzijds onvermijdelijk tot de conclusie dat 'alle' Hollanders dood mochten. "Alle Hollanders? Dat zijn er nogal wat. Heb je daar wel tijd voor? Je hebt vanavond tekenles. Ach, weet je ... als je de buurman maar met rust laat. Die is vandaag jarig en je moeder en ik hebben wel zin in een feestje." In afwachting van het vertrek naar Porto-Saparua heeft B zijn kindertekeningen voor het eerst sinds jaren weer tevoorschijn gehaald. Want tekenen zal hij en de reis naar het land van de Voorouders zal hem beelden opleveren die hem niet langer tot razernij brengen. De tekenpotloden breken niet meer onder de vernietigende kracht van de woede. Het papier zal eindelijk maagdelijk zijn.