“Orodispergeerbare tabletten. Eén tablet bevat 2 mg loperamidehydrochloride”. Als de darmbacteriën dat op het doosje lezen dan blijven ze wel weg, hoop ik … Een film maken en in het kader daarvan naar Porto op Saparua reizen is heus niet alleen seks, drugs en rock&roll. Daar hoort onvermijdelijk een bezoek bij aan de drogist waar ontsmettingsmiddelen (viespeuken daar in Maluku), verbandspullen (men gaat elkaar daar spontaan te lijf) en geneesmiddelen tegen diarree gekocht moeten. Ook mijn lievelingswarenhuis Action dient leeggekocht, want wat heeft men daar een handige zaklantaarns met led-lampjes die op – handig, handig – penlitebatterijen werken en wat te denken van vijf kleurige balpennen voor slechts € 1,89 en 2 (twee) schriften van A5-formaat, 100 vel, met spiraalband voor € 0,89 per stuk … Men zou haast voor zijn plezier ambachtelijk aan het schrijven slaan als de batterij van de mini-laptop uitgeput raakt en de stroom op die godvergeten achterlijke Molukken blijkt uitgevallen … Met balpen in eigen handschrift (ja allicht … ) een gedicht op gelinieerd papier schrijven, Vrome Verzen over Vrede (dat allitereert alvast). Een lofzang op het land waar mijn ouders begraven liggen, onder een grafzerk die – net zo moe klaarblijkelijk als voornoemde ouders – lui achterover leunt onder een hoek van pakweg 20 graden, hetgeen de grafdelvers eigenlijk op een pak slaag zou moeten komen te staan, maar dat hoort dan weer niet bij die mooie verzen. In die Prachtverzen wordt een nieuwe generatie Nederlanders bezongen, die helemaal niets te maken wenst te hebben met grootvader die zich met gevaar voor eigen leven niet (veel) later dan op 5 mei 1945 bij het verzet meldde en die het van de Joodse buren gekregen geld eerlijk verdeeld heeft onder meisjes met een wel heel erg oud beroep … Een generatie ferme Meiden en Knapen die ieder asiel zoekend kind aan de grenzen van dit onbetamelijk volgevreten land begroeten met de woorden “En toen moest jij op reis, Mijn Lief / En huilen mocht je niet / En voelde jij mijn hand dan niet/ hoorde jij mijn stem dan niet/ zag je niet die open poort / de toegang tot mijn dromen” … Schrijven, er bestaat geen mooier beroep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten