Een jaar waarin de droefenis zacht neuriënd mijn voetstappen in huis, over straat, in treinen en in bussen, op vreemde plaatsen hardnekkig blijft begeleiden … “Nu bent u er echt niet meer.” Dat dacht ik toen ik 56 werd, toen met Kerstmis familie en vrienden en mijn Lief kwamen, toen Zoonlief en ik besloten een eerste reis naar Maluku te maken, toen broers en zusters, toen de kinderen hun verjaardag vierden. Toen Dochterlief toch overging naar HAVO 4 … “Ze is toch over, Mam,” sprak ik toen Dochterlief mij de blijde boodschap midden in de nacht vanuit een door haar gefrequenteerde uitgaansgelegenheid per sms overbracht … “En morgen gaan we, Mam … ”. Dat zal ik zeggen als we op haar sterfdag wederom aan het graf op de Leerdamse dodenakker zullen staan, waar zij herenigd ligt met mijn vader … “En misschien dat ik hier nooit meer kom, Mam.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten