De spanning loopt op, de schizofrenie ligt op de loer … november 1953, mijn moeder die zich vanwege mijn geboorte aan blijdschap verplicht voelt en dat terwijl zij drie weken daarvoor mijn oudste broer heeft mogen begraven … oktober 1972, mijn zus die huilt op haar 16e verjaardag want één dag daarvoor stierf mijn vader … oktober 2010, ik ga op reis naar het Vaderland en wel één dag nadat we hebben mogen herdenken dat mijn moeder een jaar geleden overleed … de gespletenheid geldt ook (misschien 'vooral') mijn eigen Prinses van Maluku, die ik in dit Prachtland achterlaat … Weliswaar beschermd door twee Heel Erg Grote Broers, door haar moeder en door een keur aan ooms, tantes, neven en nichten … “Pap, ben je wel helemaal goed bezig?” ... maar voor alle zekerheid heb ik toch nog maar een extra slotgracht aangelegd van telefoonnummers en mailadressen van vrienden … “Pap, wil je oom Ka en oom Es zeggen dat zij mij niet iedere ochtend moeten opbellen om te vragen of ik op tijd op school zal zijn? Ik word daar gek van. O ja, Pap … oom Jé heeft de scheidsrechter geslagen want die gaf mij een onterechte gele kaart, vond oom Jé, want oom Jé vindt het niet erg als ik heel erg hard tackle … ” Mijn dochter achterlaten in een land waar Goor-Bruin (en dat is toch echt een heel ander bruin dan dat van mijn huidskleur) aan de macht is, als Jeugdzorg mij daarop zou aanspreken, dán is er nog hoop voor de Hollandse Beschaving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten