'Kut-kabeltje'
Seng o … dia moesti di labrak – het bleken toverwoorden … Had de Landgenoot uit Verre Molukse Landen eerst nog plechtige woorden uit weinig verkende uithoeken van Van Dale tot zijn beschikking, waarmee hij dacht mij in de Gevoelige Kwestie tegen te kunnen spreken, opeens had ik hem tijdens die gezellige ontmoeting, midden in het dorp, met een verbaal duwtje terug in die wondere wereld van de Molukse woonkampen waar Vaders Woord Wet is … “Houd op man, je moet hem voor z'n bek slaan”, dat in het Malajoe zeggen en opeens straalt Meneer de gesprekspartner … “Nee man, idioot. Slaan, dat gaan we niet meer doen,” sprak Landgenoot maar in zijn ogen zag men het intense verlangen naar argumenten die dat feestelijke slaan zouden kunnen rechtvaardigen. “Jij niet, nee. Jij bent zijn chef. Weet je wat, dan doe ik het voor je.” Landgenoot begon plezier te krijgen in het geval en hij troonde me mee, enkele cruciale stappen weg van de winkelingang waar ieder moment het gedroomde slachtoffer kon opduiken … “Dus je had alleen die kassabon niet meer.” “Nee, maar die idioot kan dat toch zo nakijken, die randdebiel heeft me die dag ervoor zelf geholpen. Waarom heb je die straathond eigenlijk aangenomen? Ik hield me rustig, want ik weet ook wel dat jij zijn chef bent. Daar komt maar praat van.” Landgenoot staarde met getuite lippen voor zich uit en hij wiegde in gedachten verzonken met hoofd en schouders. Hij zag waarschijnlijk de beelden terug van die keer dat hij – met zijn 1 meter 65 – de boomlange portier van Dancing De Nieuwe Lichting naar de EHBO sloeg, waarna wij ons daar voortaan naar hartelust mochten laven aan cola, Pall Mall en Leuke Meisjes … “Oké,” zei hij. “Wat voor klein kut-kabeltje – godsamme zeg – moest je ook alweer hebben? Regel ik voor je. Molukkers? Altijd gezeik … ”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten