Niet naar de Pasar Buku

"Zo'n Molukker gun je toch een Blackberry ... "

Het heeft een bruine huidskleur, het paradeert over straat, gekleed in esthetisch meer dan verantwoorde kleding en het draagt schoeisel dat zo duur is, dat een blanke leeftijdgenoot daar oude vrouwtjes op straat van de AOW voor moet beroven. Het is al wat ouder dan 14 jaar, de leeftijd waarop het met heel veel ruzie in huis en met veel gedoe ook vanwege leerplichtambtenaar en Jeugdzorg van school geschopt is … Alle kans dat het dan over een zogeheten Blackberry beschikt … Alle jongeren uit Verre Molukse Landen in Nederland beschikken over zo'n apparaat want hoe kan men anders permanent op Facebook rondhangen en op Facebook rondhangen dat moet want hoe kan men anders alle vrienden ervan op de hoogte stellen dat men hedenochtend de koelkast opentrok en daar een pak melk aantrof dat men reeds in het vroege voorjaar had aangeschaft. 'Wie wat bewaart, die heeft wat … ernstige darmklachten bijvoorbeeld' … Maar waar betalen al die Jongeren uit Verre Molukse Landen zo'n dure Blackberry van. Het antwoord op die prangende vraag begon bij mij te dagen toen Vriendin Idé mij vanuit het Muma berichtte dat men daar ketan-unti verkocht en of ik dus dan maar zo vriendelijk wilde zijn om toch naar de Pasar Buku aldaar te komen … Nee, lieve Idé mocht ik antwoorden. Want ik ben weliswaar inderdaad die arrogante 'klootzak' waarvoor men mij verslijt, maar zelfs daar zijn grenzen aan te stellen … wie niet op de Pasar Buku wil/mag/kan verschijnen omdat de organisatie het verlangde tarief niet kan betalen, die moet daar ook niet als gast komen, dat staat gelijk aan een affront jegens de aanwezige collega-schrijvers … Nee, lieve Idé, berichtte ik … Ik kom niet, want ik ken die Bruine Lui uit Verre Molukse Landen. Voor een kop koffie betaalt de bezoeker € 3.75, voor een portie ketan-unti rekent men € 8.50 en daar komt nog een euro bovenop als de klant een servetje verlangt … Dat hoort men als 'Molukkers onder elkaar' gedwee te ondergaan. Wie daar toch aanmerkingen over maakt die wordt terstond door de dienstdoende beveiliger aangesproken die beleefd – de boze blikken verborgen achter de glazen van het allernieuwste model Ray Ban-zonnebril – informeert of klant het toegangsbewijs kan tonen en dat kan klant natuurlijk niet want klant is dat bewijsje per ongeluk verloren. Of klant dan die € 17.50 entreegeld 'alsnog' wil betalen … Molukkers hebben bij het integreren in de Nederlandse samenleving vooral veel aandacht besteed aan het Laden Lichten en aan het Uitmelken … men moet die Blackberry's tenslotte ergens van betalen …