Het behaagt Hare Majesteit de Koningin der Nederlanden slechts één keer in de vijf jaar aanwezig te zijn bij de herdenking van de Japanse capitulatie. Omgerekend heeft de Indo dus recht op 24 seconden stilte per jaar. Een stilte die verstoord wordt door het kabaal van doorrijdende auto's op de wegen rond het Indisch Oorlogsmonument … Mooi om te zien hoe Hare Majesteit zich heus thuis en op Haar Koninklijke Gemak voelt en dientengevolge knus voortbabbelt met Gerdi Verbeet, voorzitter van Haar Eigen Tweede Kamer … “Gaat die man nou ook nog een liedje zingen?” ziet de liplezer Haar vragen als Boudewijn de Groot gesproken heeft en dan zijn gitaar pakt. “Ja Trix, stil nou even. Geef nou even het goede voorbeeld. Balkenende, dat CDA-lijk hier naast mij zit ook de hele tijd te kletsen.”
Heel erg leerzaam was ook de documentaire 'Omdat wij mooi waren' van Frank van Osch en Hilde Janssen. Wie de VPRO Gids gelooft zou denken dat de documentaire gaat over Indonesische vrouwen die tijdens de Japanse bezetting de Japanners seksueel ter wille moesten zijn. Sietse Meijer, die in de gids over de documentaire schrijft, zal zich wel verslapen hebben en zal zodoende afwezig zijn geweest bij de feestelijke voorvertoning. Op geen andere manier is te verklaren dat Meijer noteert 'Mooi is ook om te zien hoe de warme, hartelijke benadering van Hilde Janssen ervoor zorgt dat de vrouwen haar in vertrouwen nemen en intieme dingen vertellen.' Het was niet mooi en dat warme, dat hartelijke kwam niet Njonja Besar Janssen toe, maar haar slachtoffers aan wie ze vasthoudend uitspraken probeerde te ontlokken over details waar de slachtoffers liever niet aan herinnerd wensten te worden. Janssen liet elke open kans op doorvragen onbenut … Er werden uitspraken gedaan zoals “Ik kon niet eens terug naar mijn dorp omdat ik mij schaamde” … “Daar schaam ik mij voor. Ik voel me schuldig” … “Wat ik werkelijk moest doorstaan weet niemand. Ik wil mijn kinderen en kleinkinderen er niet mee belasten” … “Ze is mooi maar wel een afdankertje van de Japanners” … De kijker wil dan weten hoe de vrouwen, de Troostmeisjes, De Seksslavinnen zich in het leven staande hebben weten te houden … Als Akela Hilde al doorvroeg dan wilde deze Typ-Truus Hilde – die er een taak in ziet het voyeurisme in de cinematografie te introduceren – vooral weten of de 'klanten' ook kaartjes konden kopen die drie of vier uur geldig waren … Had Wilde Hilde die vraag maar gesteld aan een slachtoffer dat niet gezegend is met de fijnbesnaardheid van de Indonesische Vrouw, dan had ze zich op een draai om de oren mogen verheugen … “Nee, stomme koe. Ze moesten daarvoor eerst bij de keizer zelf in Tokio een strippenkaart of een dagabonnement bestellen, nou goed?” … Wat het productieteam valt aan te rekenen is het feit dat men Janssen geen Dikke van Dale heeft meegegeven waarin ze onder de 'w' het lemma 'Waardigheid' had kunnen vinden … Want van enig waardigheid was geen sprake bij Hilde – onthoudt die naam – Janssen, die bij voortduring hinderlijk door het beeld kwam huppelen … De Japanners zijn verslagen, nou die waardeloze documentairemakers nog.
Heel erg leerzaam was ook de documentaire 'Omdat wij mooi waren' van Frank van Osch en Hilde Janssen. Wie de VPRO Gids gelooft zou denken dat de documentaire gaat over Indonesische vrouwen die tijdens de Japanse bezetting de Japanners seksueel ter wille moesten zijn. Sietse Meijer, die in de gids over de documentaire schrijft, zal zich wel verslapen hebben en zal zodoende afwezig zijn geweest bij de feestelijke voorvertoning. Op geen andere manier is te verklaren dat Meijer noteert 'Mooi is ook om te zien hoe de warme, hartelijke benadering van Hilde Janssen ervoor zorgt dat de vrouwen haar in vertrouwen nemen en intieme dingen vertellen.' Het was niet mooi en dat warme, dat hartelijke kwam niet Njonja Besar Janssen toe, maar haar slachtoffers aan wie ze vasthoudend uitspraken probeerde te ontlokken over details waar de slachtoffers liever niet aan herinnerd wensten te worden. Janssen liet elke open kans op doorvragen onbenut … Er werden uitspraken gedaan zoals “Ik kon niet eens terug naar mijn dorp omdat ik mij schaamde” … “Daar schaam ik mij voor. Ik voel me schuldig” … “Wat ik werkelijk moest doorstaan weet niemand. Ik wil mijn kinderen en kleinkinderen er niet mee belasten” … “Ze is mooi maar wel een afdankertje van de Japanners” … De kijker wil dan weten hoe de vrouwen, de Troostmeisjes, De Seksslavinnen zich in het leven staande hebben weten te houden … Als Akela Hilde al doorvroeg dan wilde deze Typ-Truus Hilde – die er een taak in ziet het voyeurisme in de cinematografie te introduceren – vooral weten of de 'klanten' ook kaartjes konden kopen die drie of vier uur geldig waren … Had Wilde Hilde die vraag maar gesteld aan een slachtoffer dat niet gezegend is met de fijnbesnaardheid van de Indonesische Vrouw, dan had ze zich op een draai om de oren mogen verheugen … “Nee, stomme koe. Ze moesten daarvoor eerst bij de keizer zelf in Tokio een strippenkaart of een dagabonnement bestellen, nou goed?” … Wat het productieteam valt aan te rekenen is het feit dat men Janssen geen Dikke van Dale heeft meegegeven waarin ze onder de 'w' het lemma 'Waardigheid' had kunnen vinden … Want van enig waardigheid was geen sprake bij Hilde – onthoudt die naam – Janssen, die bij voortduring hinderlijk door het beeld kwam huppelen … De Japanners zijn verslagen, nou die waardeloze documentairemakers nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten