Terugtrekken.

Daniël Ortega

Arie Elshout is redacteur/columnist bij de Volkskrant. Een denker die met de nodige distantie zeer leesbare stukken publiceert en die in zijn column van 2 augustus uiteenzet hoe Nederland zich terugtrekt, zich als een oester sluit … men heeft wel het benul dat terugtrekken van alle buitenlandse troepen uit Afghanistan bizarre gevolgen zal hebben voor Afghaanse vrouwen, maar wat kan men er aan doen … “(De terugtrekkende) Beweging is breed, van links tot rechts, van PVV tot PvdA,” noteert Elshout en daardoor komen de wenkbrauwen toch in beweging. Het zijn maar woorden en men mag gerust zeggen dat de PVV 'rechts' te noemen is, maar de PvdA is al heel lang niet als 'links' aan te duiden … De terugtrekkende beweging van de PvdA van links naar het midden, naar stiekem rechts, naar de eigen koopwoning (waar grootvader in zijn Drentse plaggenhut niet van durfde te dromen), naar witte scholen voor hun verwende kinderen die op hun verjaardagsfeestje één Mohammedje en één Fatimaatje mogen/moeten uitnodigen, want hun vader is conciërge/schoonmaker/neo-slaaf op voornoemde witte school, die verloochening van het ooit heilig verklaarde beginsel van Solidariteit tekende zich in Utrecht zo'n dertig jaar geleden al af in wat zich 'Collectief Café Averechts' verkoos te noemen … Achter de toog stonden Dappere Linkse Lieden die amper weet hadden van wat het vak kastelein met zich meebrengt. Moest men voor drie glazen bier des avonds om 21.00 uur nog fl 3,75 betalen, vijf minuten later – het was al 21.05 en het Linkse Nooit Echt Werkende Volk begon wat moe te worden – was er alle kans dat men voor dezelfde bestelling fl 3,25 of fl 4,31 mocht afrekenen. Wie daar aanmerkingen over maakte werd weggehoond als 'kapitalistische kleinburger', die geen notie had van wat 'collectief' eigenlijk inhield. Collectief werden er – met gevaar voor eigen leven – 'linkse liederen' gezongen waarin solidariteit werd uitgedragen met de Nicaraguaanse Sandinisten van President Daniël Ortega. Men zong daar hard, zeer hard (en, eerlijk is eerlijk, nog zuiver ook). Zo hard dat de toenmalige Amerikaanse president Ronald Reagan, die de Contra's, de gewapende tegenstanders van Ortega steunde, wel geïmponeerd moet zijn geraakt. Maar hoe vroom begaan de Linkse Dapperen ook waren met de verre Sandinisten, van enig compassie met de meer naaste medemens was nooit sprake als het café gesloten was, als de Dappere Linksen zich voor de min of meer verdiende nachtrust hadden teruggetrokken in hun huizen, in de omgeving van hun 'Socialistische Collectieve Café'. Want dan brak het uur aan waarop de plaatselijke hoertjes bezit namen van de straat en het waren niet zozeer de Meisjes van Plezier waar de Dapperen hinder van ondervonden, maar de clientèle die met ronkende motoren in auto's door de straten reed om de koopwaar te monsteren en Links Utrecht belde dan ook vanwege geluidshinder de politie op, die zich daarop genoodzaakt zag het tippelverbod te handhaven. (NB Iedere vergelijking in termen van 'NSB' en 'razzia's' wordt slechts ter kennisneming aangenomen). De terugtrekkende beweging, het oestergedrag, waar Elshout op duidt, werd al ingezet toen 'Collectief Café Averechts' daar kwam, midden in een volksbuurt. Tussen mensen die niet welkom waren in dat café en die zich rechtens afvroegen waaróm men daar niet gewenst was. Wel welkom was de zich noemende 'Ome Jan', die ene breindode proletarische dorpsgek waar het Linkse Volk mee koketteerde. 'Ome Jan' was een karikatuur van zichzelf en hij was er oprecht van overtuigd dat ze iedere dag met scheeps- en vliegtuigladingen tegelijk het Vaderland binnen kwamen, de Surinamers die het op 'Onze Dochters', 'Onze Kinderbijslag' en 'Onze Goedkope Woningen' voorzien hadden. Not to mention 'Onze Sociale Voorzieningen', waaraan 'Ome Jan' in consumptieve zin dagelijks zijn patriottische bijdrage leverde. De abjecte, maar vooral malle opvattingen van 'Ome Jan' bleven onweersproken, want, zo betoogde het Dappere Linkse Tuig, “Die man mag zijn eigen mening hebben.” Dat laat zich billijken, want om die Vrijheid van meningsuiting hebben al die vaders van Links Nederland nog zo dapper gevochten, zo in die donkere jaren rond de Tweede Wereldoorlog – meer bepaald vanaf de 6e mei, voor alle zekerheid vanaf de 1ste juni 1945 … Wie zich afvraagt hoe het toch komt dat Blonde Geert nu opeens tot de regeermacht wordt toegelaten, die had in de jaren tachtig van de vorige eeuw wat vaker de 'Linkse' kroeg in moeten gaan.