Santana ...

'Er was eens, (niet zo) heel lang geleden' … daar begint elk verhaal mee … er was eens een Leuk, Lekker, Stoer Meisje in Waddinxveen, Joure, Vlissingen, Schin op Geul, Schoorl … dat iedere morgen in die zwoele zomervakantie van 1964, '62 of '72 wakker huppelde om over 'het tuinpad van haar vader' de dijk met iepenbomen over te draven om uitzinnig de ongenaakbare zee te begroeten. Om naar de stemmen te luisteren, door de wind uit verre landen aangedragen. Stemmen die zingen van kindertranen en kindergeluk … 'Geluk', dat was voor haar Vader, die haar na gedane timmerman-arbeid, na de maaltijd die smaakte naar de nooit aflatende zorg van Moeder, na een lange wandeling door de duinen, voorlas uit de Kinderbijbel. “Laat de kinderen tot mij komen en verhindert hen niet,” sprak Jezus … Voordat dit verhaal verwordt tot reli-snot: Al te kerkelijk want helemaal mal bleef Onze Heldin uiteraard niet en Jezus werd voor haar pakweg Carlos Santana die met zijn 'Europa' in de Leidse Groenoordhallen 1980 de kinderen ongehinderd tot zich liet komen en onder die kinderen waren ook jongens van Verre Molukse Landen, bij wie voornoemde Leuke, Lekkere en op de koop ook nog eens Stoere Meid uit Harderwijk om haar moverende redenen in de smaak wenste te vallen. In 1980 bestond er nog geen internet, dus kon Ons Meisje toen niet al googlend op de site van de PVV achterhalen dat het deze Leuke Jongens uit Verre Molukse Landen voornamelijk te doen was om haar Blanke Eerbaarheid en dat deze geilaards na gedane Obscene Zaken zoals het hoort met een meisje van Eigen Volk zouden trouwen. Vele hectoliters tranen later kwam dan toch die Gezonde Hollandse Jongen op haar levenspad … een Lieve Jongen natuurlijk, want dat heeft Ons Meisje wel verdiend … Zo lief dat er ook lieve kindertjes van kwamen en die werden zo lief opgevoed dat ze reeds in de kleuterklas heel erg lief het logo van Groen Links konden tekenen en waren ze in een narrige bui, dan tekenden ze toch nog even lief dat chagrijnige hoofd van Agnes Kant (“Ja kinderen, die is opgestapt omdat ze niet tegen haar verlies kon.”) … die kinderen kregen iedere dag de Psalmen en Gezangen van Solidariteit voorgezongen en dat er arme kindjes in Verre Landen leefden aan wie ze elke dag moesten denken, ook al stond hun hoofdje er niet naar, want Youtube-filmpjes kijken is natuurlijk vele malen leuker en bij Kinderen voor Kinderen moesten ze toch al met een kakstemmetje wijsneus-liedjes zingen … “Mama doet het allemaal voor jullie, hoor kinderen,” sprak de moeder streng als het nageslacht het zakgeld liever aan snoepgoed of breezers besteedde dan aan alweer zo'n slecht gekleed zwart kind met kapotte tanden en een enge ziekte die je kreeg van vieze spelletjes uit 'Waar ligt dat da-han, Mama?', dat zo nodig ook naar school wilde of dat nu spijt had want het had met een grote mensen-schietgeweer op andere zwarte mensen geschoten … “Want Mamma wil voor jullie en voor alle kindjes op de hele aardbol de wereld verbeteren. Is dat goed begrepen, stelletje verwende kut-kinderen?” … Maar aan alle vrome praatjes kwam opeens een einde toen het nieuws tot dit bastion van Modern Hollands Welvaren doordrong, dat er misschien wel een heus asielzoekerscentrum vlakbij het dorp zou worden gebouwd … Nachten achtereen lag de Lieve Vrouw uit Ermelo wakker naast haar voort-snurkende man – “Waar blijf je nou met je praatjes? Ik ga slapen.” – en in haar angstvisioenen zag ze die Leuke Jongens uit Verre Enge Molukse Landen die niet haar bestegen, maar … “Man … Echtgenoot … word eens wakker, we moeten hier weg … straks sleuren ze onze kindjes de bosjes in … ” “Ga slapen, Vrouw … er zijn hier geen eens bosjes, die zijn allemaal wegbezuinigd.” Het is aan die man te danken dat dit vrolijke verhaal een gunstige wending neemt, want die man houdt zielsveel van zijn Leuke, Lekkere en trouwens ook Stoere Vrouw uit de Peel en hij weet dat haar alleen onnadenkendheid, in geen geval hypocrisie verweten mag worden … weet zij veel dat vluchtelingen bescherming zoeken in menselijke warmte en niet in afgekloven politieke kreten … “Als jij dit jaar nou eens niet die paar Marokkaanse kinderen in de klas dat godvergeten Suikerfeest laat organiseren, want je kiest daardoor de verkeerde vorm voor de inhoud van een behartenswaardige boodschap. De beschaving moet gered – dat is de boodschap – en dat doe je niet door folkloristische verschillen te benadrukken. Het gaat toch zeker om de Liefde?” Maar die man is dan ook Dichter en Denker tegelijk. En alleen Dichters en Denkers kunnen het afgebladderde smoelwerk van deze natie nog enigszins opkalefateren.