Memo aan de filmmakers

Ben Manusama - zonder zonnebril

Wat ik in bijzijn van de camera zou willen uitdrukken is onder andere dat ik eraan twijfel of het voor mij nog zinvol is om na mijn allereerste Maluku-reis terug te keren naar Nederland om andere redenen dan het feit dat ik bij mijn kinderen in de buurt wil leven en ooit door hen begraven wens te worden. Vastgelegd mag wat mij betreft ook worden hoe Joch B en ik, eenmaal bijgekomen van de onvermijdelijke eerste existentiële schok, daar in Porto op Saparua – dat weet Joch B zelf nog niet, maar dat leest hij dan wel om mijn weblog – zullen trachten gesprekken te voeren over het draaglijk maken van het bestaan. Ik wil Joch B vooralsnog het liefst terug zien keren naar Nederland, waar zijn moeder, zijn zusje en zijn twee broers nu eenmaal wonen. Het Joch beschikt over genoeg artistieke talenten om overeind te blijven in de oorlog, die het maatschappelijk leven in Nederland voor hem is. Als leidraad voor die gesprekken tussen Pap en zijn Joch in Porto kunnen we een uitspraak gebruiken van Kunstschilder Ben Manusama … “Het zoeken naar schoonheid, naar de zin van het leven, eigenlijk (naar de) liefde, is waar het werk van schilders, denkers of schrijvers over gaat. Dat is de enige noodzaak om aan het werk te gaan.” Bijkomend voordeel is dat Ben Manusama niet alleen topschilder is, maar dat hij ook nog heus raszuiver Moluks Bloed door de Patriottische Aderen heeft stromen, hetgeen hem tegenover Joch B de noodzakelijke geloofwaardigheid verschaft. (Aardig om Joch B in de gesprekken op een zo gemeen mogelijk toontje erop te wijzen dat ook Hollandse Kunstenaars deze uitspraak van Manusama op een Delftsblauw tegeltje op het bureaublad van hun laptop zouden kunnen hebben … en dat de camera dan inzoomt op het smoelwerk van dat Joch, als hij uitbundig begint te grijnzen).