Hoe harder de schrijver kakelt over zijn worstelingen, hoe minder men hem serieus hoeft te nemen. “Ja, dan heb ik zoiets van d'r moet een woord uit want anders loopt die zin niet lekker. Vreemd hè?”
Men zou denken dat dit soort obscene taal uitsluitend in de kroeg gebezigd wordt door de sneue middelmaat die met een slok op een uiterste poging doet om met geleende veren indruk te maken op de gapende kasteleinse, maar men kan deze onzin ook 's nachts horen als men op de radio naar een beschaafd programma als Casa Luna luistert … Nee, meneer, dat is helemaal niet vreemd en als u zich daar over blijft verbazen dan mag u voor straf het telefoonboek van Peking overschrijven. En dan maar hopen dat u daar een zeker gevoel voor metrum en ritme aan overhoudt. De kwebbelende malloot, die het parmantig heeft over 'mijn redacteur' (en het is die redacteur die hem geduldig uitlegt wat nou het verschil is tussen een lidwoord en een paginanummer, een alinea en het isbn-nummer), krijgt namens Casa Luna dan ook nog de vraag voorgelegd of hij 'kunstenaar' is … Maar zo wil meneer zich eigenlijk niet noemen, want kunstenaars die maken schilderijen of ze houwen beelden, maar meneer werkt met woorden en woorden ... We gebruiken toch allemaal diezelfde woorden … ? Nee, beste man, de Kunstenaar heeft dan zoiets van 'Vreemd hè? Dan wil ik het toch steeds weer in mijn eigen woorden zeggen' …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten