Ook een erg leuke baan ... “Maar waarom ben je nou nog nooit teruggeweest?” Die vraag werd niet eens gesteld aan een keukentafel waar buren wel eens koffie met elkaar drinken. Nee, die buren – die zogezegd op aimabele wijze 'on speaking terms' waren – kwamen elkaar op een zomermorgen tegen in het trappenhuis van het flatgebouw. “Ga jij nog op vakantie, buurman?” “Jawel, maar ik weet nog niet waarheen.” “O, dan ga je toch lekker naar de Molukken? Als je maar weer terugkomt, want je bent zo'n beetje de meest normale mafkees in het trappenhuis. Ben je trouwens al eens teruggeweest?” De buurvrouw was oprecht verbaasd toen hij ontkennend antwoordde. “Ik durf niet zo goed terug,” zei hij. “Straks valt het allemaal tegen en dan heb ik geen plek meer op de wereld waar ik naar verlangen kan. Of het moeten de Aran Islands voor de westkust van Ierland zijn.” Zou de buurvrouw, die al lang zijn buurvrouw niet meer is, hem nu de vraag stellen waarom hij pas nu, op 56-jarige leeftijd, voor het eerst naar Maluku, meer bepaald naar Porto op Saparua gaat, dan zou hij op een geheel ander antwoord komen … “Ik ga nu pas, omdat mijn moeder er niet meer is en ik niet meer voor haar het Gouden Kind hoef te zijn dat Troost brengt voor alles wat er verkeerd ging in haar leven. Ik ga nu pas, want nu pas kan ik onder ogen zien dat ik heel lang niet bij mijn landgenoten wilde horen. En ook nu wil ik niet horen bij Molukkers met een minderwaardigheidscomplex die zich op het gênante af chauvinistisch op de borst slaan omdat landgenoot Giovanni van Bronckhorst als voetballer successen heeft gevierd. Dat zijn van die idioten die het tot een Nationale Molukse Verdienste rekenen als een landgenoot in zo'n weerzinwekkend talentenjachtprogramma de 18e voorronde heeft gehaald omdat het arme schaap net iets minder vals zingt dan de andere zesduizend kandidaten. En geen moeder, vader, broer of tante die dan zegt “Meisje, jouw talenten komen het best tot hun recht achter de kassa van Albert Heijn … wees vooral trots op je mooie ogen, maar hou op met wat jij denkt dat zingen is of neem een andere nationaliteit aan, verander je naam en ga in Oost-Geörgie wonen, want je zet gans de Molukse gemeenschap voor aap.” Ik houd vooral ook niet van landgenoten die nog nooit van fictie hebben gehoord en die denken dat de Frans Lopulalan-figuur in 'Onder de sneeuw een Indisch graf' volledig samenvalt met de Frans Lopulalan met wie ze ooit op school gezeten hebben. Ik houd niet van Molukkers die vinden dat het 'onder een Moluks graf' had moeten zijn, want dat zijn mensen die nog nooit van metrum en ritme hebben gehoord en die zou je eigenlijk per Koninklijk Besluit moeten verbieden om ooit nog eens iets anders te lezen dan hun eigen ontslagbrieven of aanmaningen wegens wanbetaling of desnoods de Kinderbijbel als ze nog een beetje in de buurt van Onze Heiland willen blijven.” Zo zou zijn antwoord luiden als hij die buurvrouw op straat zou tegenkomen. Want nu zijn Zeer, Zeer Oud Geworden Moeder er niet meer is kan hij zich vrijmoedig over zijn Dierbare Landgenoten uitlaten, zonder dat De Oude Dame er op wordt aangekeken. Na al die jaren gaat hij voor het eerst naar het Vaderland, want hij wil nou wel eens weten bij wie hij wel zou willen horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten