Toen kon Het Meisje nog lachen, maar dat lachen verging haar enigszins toen ze een dag later door de docenten die het zeilkamp begeleidden betrapt werd op het ongeoorloofd nuttigen van alcoholhoudende dranken.
“Ha ha, zuiplap … maar hoe was het verder op kamp?”
“O, leuk hoor. Maar Pap … ”
“Ja … ?”
“Het was helemaal niet zo erg hoor … ”
“Wat niet? Het drinken? De hoeveelheid? Om hoeveel bier, wodka, breezers ging het eigenlijk?”
Daarop volgde een uitgebreid antwoord waaruit wel enig schuldbesef bleek, maar gelukkig ook de notie dat 'Mijn Pa' niet van plan was er een halszaak van te maken.
“Ach Meis, ik bel morgen die directeur wel. Eens kijken wat ze te vertellen heeft.”
De directeur toonde zich aan de telefoon blij verrast dat ze mij aan de lijn kreeg en ik hoorde haar van opluchting zuchten toen ik op haar vraag naar zelf bedachte waarheid kon antwoorden dat ik Dochter 'erop aangesproken' had. Ik kreeg zin om met de vrouw uitgebreid van gedachten te wisselen over God en de Mensheid en over de vraag waarom er nog steeds net iets te weinig mensen zijn die begrijpen dat Literatuur altijd moet gaan over Moed, Onverzettelijkheid, Verlangen en meer van dat soort Artistieke Trivialiteiten. Die directeur was natuurlijk ook ooit veertien geweest en ze had toen de wereld aan haar voeten en ze had er ook geen trek in een jongere generatie Heldinnen de maat te nemen alleen maar omdat de wet en haar functie zulks van haar vragen. Dan is ze wel blij met een vader die net doet alsof hij dat nare klusje even voor haar opgeknapt heeft. Ze had hoogstwaarschijnlijk zo'n geel opplakbriefje voor zich met daarop een aantal termen die ze in melodieuze zinnen moest uitzingen, waarop Vaderlief alleen maar neuriënd hoefde in te zetten om haar, het schoolbestuur, de Dokter, de Dominee en de Verantwoordelijke Staatssecretaris tevreden te stellen.
Vrijheid, Verantwoordelijkheid en als het per se moet dan desnoods in Godsnaam ook nog maar de Liefde van de leerlingen 'naar elkaar toe'.
“Ik dank u wel, meneer.”
“Tot genoegen. mevrouw.”
En vandaag is het 'Drankzuchtige' Meisje vijftien geworden. Daar drinken we op.
“Ha ha, zuiplap … maar hoe was het verder op kamp?”
“O, leuk hoor. Maar Pap … ”
“Ja … ?”
“Het was helemaal niet zo erg hoor … ”
“Wat niet? Het drinken? De hoeveelheid? Om hoeveel bier, wodka, breezers ging het eigenlijk?”
Daarop volgde een uitgebreid antwoord waaruit wel enig schuldbesef bleek, maar gelukkig ook de notie dat 'Mijn Pa' niet van plan was er een halszaak van te maken.
“Ach Meis, ik bel morgen die directeur wel. Eens kijken wat ze te vertellen heeft.”
De directeur toonde zich aan de telefoon blij verrast dat ze mij aan de lijn kreeg en ik hoorde haar van opluchting zuchten toen ik op haar vraag naar zelf bedachte waarheid kon antwoorden dat ik Dochter 'erop aangesproken' had. Ik kreeg zin om met de vrouw uitgebreid van gedachten te wisselen over God en de Mensheid en over de vraag waarom er nog steeds net iets te weinig mensen zijn die begrijpen dat Literatuur altijd moet gaan over Moed, Onverzettelijkheid, Verlangen en meer van dat soort Artistieke Trivialiteiten. Die directeur was natuurlijk ook ooit veertien geweest en ze had toen de wereld aan haar voeten en ze had er ook geen trek in een jongere generatie Heldinnen de maat te nemen alleen maar omdat de wet en haar functie zulks van haar vragen. Dan is ze wel blij met een vader die net doet alsof hij dat nare klusje even voor haar opgeknapt heeft. Ze had hoogstwaarschijnlijk zo'n geel opplakbriefje voor zich met daarop een aantal termen die ze in melodieuze zinnen moest uitzingen, waarop Vaderlief alleen maar neuriënd hoefde in te zetten om haar, het schoolbestuur, de Dokter, de Dominee en de Verantwoordelijke Staatssecretaris tevreden te stellen.
Vrijheid, Verantwoordelijkheid en als het per se moet dan desnoods in Godsnaam ook nog maar de Liefde van de leerlingen 'naar elkaar toe'.
“Ik dank u wel, meneer.”
“Tot genoegen. mevrouw.”
En vandaag is het 'Drankzuchtige' Meisje vijftien geworden. Daar drinken we op.
1 opmerking:
yeaaaaah, it's my Birthday! :D
Een reactie posten