Pagina's

zondag 11 juli 2010

Finale ...


Opvoeden, het is bij tijd en wijle een klusje dat ik graag zou willen delegeren aan een ouderwetse sergeant van het Onvolprezen KNIL. Vooral als Joch B na twee dagen werken bij Albert Heijn de derde dag weigert te gaan en wel vanuit de verantwoordelijkheid ten opzichte van zichzelf. Joch B voorziet namelijk dat hij onvermijdelijk met Justitie in aanraking zal komen, want “Als die chef nog één keer zo'n smoelwerk tegen mij opentrekt, dan sla ik 'm dood.” En dan doet Pa eerst net alsof hij zelf bij dat Onvolprezen KNIL gediend heeft. Hij vergt het uiterste van zijn stembanden om het verdwaalde voetvolk tot de juiste handelingen op de slagvelden van het maatschappelijk leven in dit 'Prachtland met al zijn verworvenheden en beschavingselementen' te inspireren. Maar terwijl hij zijn eigen reeds lang betreurde vader probeert te imiteren ziet hij de beelden terug van de keren dat hij zelf erop sloeg. Dan schraapt hij uit alle hoeken en gaten van het opeens veel te kleine huis het geduld bij elkaar, daar doet hij een etmaal over en hij probeert het kind ervan te overtuigen dat slaan niet noodzakelijkerwijs het enige antwoord is op onbeschoftheid. “Je kunt misschien eerst tot honderd tellen … en niet te snel natuurlijk, ha ha ha, da's niet eerlijk … en dan zeg je die man (hij wil eigenlijk zeggen 'die godvergeten klootzak die met zijn poten van mijn kind moet afblijven, want ik sla hem en die hele godvergeten Albert Heijn ondersteboven … Und von jetzt ab wird Bombe mit Bombe vergolten' ... ) dat je niet op die manier wenst te worden aangesproken. Misschien leert die man er wat van. Jij kunt toch dingen uitleggen? Op school hadden je medeleerlingen ontzag voor je... ” – Maar hij weet ook wel dat die medeleerlingen vooral ontzag hadden voor de stierennek, de brede schouders en de spierbundels van dat Joch met die blik in de ogen waar het Joch een wapenvergunning voor zou moeten aanvragen. Dan neemt het medelijden met het verdwaalde kind de overhand. “Toe maar, laat ook maar. Dat wordt niets zo, je moet je werkzame leven niet met een strafblad beginnen.” Maar het medelijden verandert in ergernis als het WK Voetbal in Zuid-Afrika aan de gang is. Als het Joch aanmerkingen maakt op de buren die hun flat in een oranje inferno hebben omgetoverd. “Die mensen behoren tot een maatschappelijke groep die dagelijks trappen krijgt. Hier verheugen ze zich op, dat moet je hen gunnen. Dat hoort bij de beschaving.” “Da's waar, Pap.” Maar het Joch is niet enthousiast te krijgen over de verrichtingen van het Nederlands Elftal op dat WK. Totdat hij door zijn leraar Malajoe, Rudy M, wordt uitgenodigd om samen met hem – Rudy M – en zijn familie naar de finale van het WK te kijken. Een barbecue erbij, een drankje, wie weet een vuvuzela en het gevoel dat samen voetbal kijken simpelweg leuk kan zijn. Rudy M, echt een Molukker aan wie je wat hebt, met wie je de opvoeding kunt delen.

1 opmerking:

Anoniem zei

Ale rasa beta rasa, sebagai ade kaka daripada keloearga besar Maloekoe.

Maoe dari Saparoea/Porto kah, poen Ambon/Hatalae; katong semoea satoe bangsa Alif'Oeroe. Sematjam orang toea bilang: potong dikoekoe, rasa didaging..... sama2 soesah sama2 senang....

Tersoesoen salam hangat,

R.