Feest

Soms – niet te vaak natuurlijk – is het wel degelijk een feest om Molukker te zijn in dit Paradijselijke Prachtland waar maar een zielige 30 % van de bevolking de Moslims eruit wil trappen, 65 % is zich politiek correct aan het ontlasten of hangt voor de buis en treurt om Andy Schleck die Contador niet op achterstand wist te rijden, de resterende 5 % zit met bleke snoetjes in vergadering bijeen te mokken bij de Koninklijke Kaboutervereniging Nederland Bekent Kleur (deze cijfers werden verstrekt door de onpeilbare Maurice de Hond). Het is een feest om zo nu en dan aardige Landgenoten in het wild te Amsterdam tegen te komen met wie men over de meest essentiële dingen des levens kan praten … “Wat? Zoveel? Heb je zoveel betaald voor een seizoenkaart? Ben je gek of zo? Dat wordt dit jaar toch weer helemaal niks met Ajax. Ja, oké, Jol die blijft, maar wie heeft-ie om op te stellen? Pantelic is ook al vertrokken en die begon nou juist een heel klein beetje Kluivert-allure te krijgen.” En als dan de hamerstukken gepasseerd zijn – “Hoe komt het toch dat de meisjes in deze stad zoveel mooier zijn dan in de provincie? Ten tweede, waarom ben ik al die jaren in de provincie blijven hangen? Ik had hier in de siliconenhandel moeten gaan.” – dan strijkt men neer op het terras van Restaurant Bojo in de Lange Leidsedwarsstraat, waar de ajam pedis niet die streling van de smaakpapillen teweeg brengt waar men op gehoopt had. Men is reeds een handjevol decennia geleden de dertig gepasseerd en men mag onderhand wel eens aanspraak maken op de eretitel 'Ouwe Zeikerd Het Is Ook Nooit Helemaal Naar Jouw Zin Hè?' Je eigen Moeder kon dat allemaal natuurlijk veel en veel beter, net zoals je eigen Moeder veel en veel harder kon meppen als ze weer eens de kolder in haar Goddelijke Moederhoofd kreeg, want ze hoorde spelende kinderen op straat en ze moest opeens weer denken aan haar eigen kind, dat al zo klaaglijk huilde toen ze aan boord gingen van de Atlantis, de Asturias of de Grote Beer om aan de lange reis naar Nederland te beginnen en dat ze onderweg aan de golven van de Rode Zee moest prijsgeven. En de dominee sprak zalvende woorden en je vader sloeg die dominee niet eens overboord want zijn kind in één graf met dat tuig? Dat nooit … Zo heel erg gek is het dan niet dat ze jou te lijf ging met die bezemsteel, want jij had gewoon niet zo op dat gecrepeerde kind moeten lijken en het gebeurde allemaal op zondag, net die ene dag in de week dat God naar het strand is, zoals in Exodus beschreven staat … En trouwens, over God gesproken, dan kunnen we maar beter onze Geweldige Talenten bundelen en er een voorstelling van maken. Een voorstelling met muziek, met Silat-dansers en met verbindende teksten …