Dit is dan het eerste jaar zonder de Zeer, Zeer Oud Geworden Vrouw. Al sinds die dag in oktober dat ze voorgoed vertrok in een roes van morfine verbaas ik mij erover dat de tranen uitblijven. Of beter gezegd: het zijn zoveel tranen, men zou er maar in verdrinken. En verdrinken doe ik dan toch liever in een zee van bier en bacardi-cola. Maar dat kan helemaal niet, want mijn dochter wenst verjaardagsvisite te ontvangen en voor het bezoek dient traditiegetrouw door Vader gekookt te worden. Dit is de eerste keer dat de Zeer, Zeer Oud Geworden Vrouw niet op de verjaardag van haar jongste kleindochter zal verschijnen. “Vandaag is uw kleindochter 15 jaar geworden,” dacht ik nog toen ik 's morgens wakker werd, maar ik kreeg niet bepaald de indruk dat de Zeer, Zeer Oud Geworden Vrouw voornemens was zich los te maken uit de Hemelse Omhelzing van meneer Mijn Vader. En toen ik eenmaal aan het aanrecht, achter het gasstel stond bedacht ik dat ik de geuren van vroeger wel eens zou kunnen opsnuiven als ik even de keuken uit zou lopen om daarna, weer teruggekeerd, hetzelfde te ruiken als vroeger bij de toen Nog Helemaal Niet Oude Vrouw in haar keuken in ons barakkenkamp.
En ik dacht aan de feestmaaltijden met Kerstfeest, met haar verjaardag, de verjaardag van mijn vader. Hoe ze daar tegen de tranen vocht omdat ze wist dat na het feest er onvermijdelijk dagen zouden komen van kale rijstmaaltijden met een scheutje ketjap en een klontje boter.
“Niet huilen,” sprak de toen Nog Helemaal Niet Oude Vrouw tot haar kroost. “Ik huil wel voor ons allemaal.”
En ik dacht aan de feestmaaltijden met Kerstfeest, met haar verjaardag, de verjaardag van mijn vader. Hoe ze daar tegen de tranen vocht omdat ze wist dat na het feest er onvermijdelijk dagen zouden komen van kale rijstmaaltijden met een scheutje ketjap en een klontje boter.
“Niet huilen,” sprak de toen Nog Helemaal Niet Oude Vrouw tot haar kroost. “Ik huil wel voor ons allemaal.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten