Het moet afgelopen winter geweest zijn dat Ivo Niehe, Karin Bloemen, Jan Mulder en Jörgen Raymann, elkaar op alweer zo'n feestje voor Wat Zijn Wij Toch Bekend Nederlanders tegenkwamen. Men was daar allemaal snotverkouden, die lange neuzen deden van 'drup, drup, drup'. En wat heeft men nou aan een druppel snot als er geen gloeiende plaat in de buurt is? Zuid-Afrika, daar moesten ze heen want daar wonen allemaal zielige kinderen en hoe zielig die kindertjes zijn mogen we heus wel vergeten, maar niet in de weken dat in datzelfde Zuid-Afrika het WK Voetbal wordt gehouden. Mag de vuvuzela ook eens voor die arme zwartjes klinken? Als je niet zo'n heel erg goede interviewer bent, als je vooral 'lollig' bent, als je regelmatig te horen krijgt 'Ja-ha Jan … nou weten we het wel', als je vooral bezoekers trekt (Brave Hollanders Met Schuldgevoel) door je arme voorouders – door de Hollanders als slaven verkocht – ten eigen bate te exploiteren en als je niet gevraagd bent om op tv je bijdehante mening te geven over het Nederlands Elftal op dat WK, dan kun je die arme zwarte schapen in de townships wel gebruiken om het eigen ietwat groot uitgevallen ego aan een extra poetsbeurt te helpen. En dus wordt er op televisie gezongen, een dansje gedaan en geklapt, vooral veel, heel veel geklapt … Bravo mensen, dat je voor maar liefst € 10 per jaar lid bent geworden van Unicef … voor dat geld slaat een junk zijn eigen kind nog niet eens dood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten