Over voetbal gesproken

“Breek 'm de benen … Pak 'm … Schop 'm onderuit.” Men zou zich kunnen voorstellen dat mijn benedenbuurman (die ene met – jawel hoor – de vuvuzela en de oranje kabaalvlaggetjes aan het balkonhek) dat riep toen Felipe Melo zijn noppen in het bovenbeen van Arjen Robben zette (dat mocht klaarblijkelijk niet van de FIFA want hij werd met een rode kaart van het veld af gestuurd, Melo welteverstaan), maar het was de Toen Nog Niet Zo Heel Erg Oude Vrouw in de jaren zeventig van de vorige eeuw. De dame, die mij ter wereld bracht, permitteerde zich zulke kreten als een tegenstander het op haar lieveling, Johan Cruijff, gemunt had. “Moet je dat zien, dat kan toch niet? Ze moesten hem, ze moesten hem … ” “Nou, Ma? Wat moesten ze? Vermoorden? Ter plekke begraven in het strafschopgebied? In de middencirkel? Armen en benen afzagen?” Mij werden van diverse kanten boze blikken toegeworpen, want de Meiden van de KNIL-kazerne lieten op latere leeftijd hun temperament alleen nog maar gelden als ze in elkaars gezelschap verkeerden. Zonder die vriendinnen hadden ze geen van allen behoefte aan Ajax, dan klaagden ze ieder voor zich dat ze Peyton Place misten omdat de mannen weer zo nodig naar dat idiote voetbal moesten kijken. Maar zochten ze elkaar op, dan zaten de Eerbiedwaardige Dames bijzonder precies taugé-staartjes af te nemen en haalden ze herinneringen op door alleen maar een plaatsnaam te noemen. “Weet je nog … Bandoeng … ?” “O ja, dat weet ik nog, maar ja … ach … De mens wikt en God beschikt.” “En weet je nog, toen?” “Wat bedoel je? O, je bedoelt … ” “Ja, toen … ” Dan lachten ze tot de brillenglazen besloegen om hilarische momenten uit het verleden waar zo'n 'Verwend Rotjoch Dat Niet Eens In De Kazerne Geboren Was' geen enkele weet van had. En zo'n joch moest dan ook geen opmerkingen maken als de Meiden van de Tangsi toevallig zin hadden om een aanrander van Hun Cruijff dood te wensen. Eigenlijk hadden ze het liefst dat het 'Verwende Rotjoch' en al die anderen die 'het' allemaal niet hadden meegemaakt zich elders gingen amuseren. Dan hadden De Stoere Meiden de televisie voor zichzelf en als er dan een hysterische lachsalvo opklonk, die prompt verstomde als zo'n 'Verwend Rotjoch' op het kabaal af kwam, dan bleek dat de VPRO een programma met blote vrouwen uitzond.