Vragen

Guernica - Pablo Picasso

Misschien dat ik in Porto – Saparua iemand vind aan wie ik het vragen kan … “Hoe komt het dat ik mij na 50 jaar nog dagelijks de beelden herinner van die decembermorgen in 1960 toen mijn moeder zo moest huilen?” Mijn moeder huilde omdat zij die ochtend voor de vierde keer een kind verloren was. Mijn moeder huilde met opengesperde mond alsof ze voor Pablo Picasso's Guernica poseerde. Misschien dat ik ook iemand vragen kan waarom God het gebed niet wenste te verhoren van mijn moeders Anak Mas, haar 7- jarige Gouden Kind dat zich verstoutte Hem, de Schepper van het Heelal schuchter aan te spreken. “God, eh … Lieve Heer … Mammie huilt zo want mijn zusje, eh … onze Trixje is erg ziek. Als u Trixje beter maakt dan eh … ik kan Mammie niet troosten … Eh … Amen … ” Misschien dat dan ook de vraag beantwoord kan worden of God's onverzoenlijkheid een oorsprong vond in het feit dat Anak Mas geen enkele smoes onbeproefd liet om 's zondags maar niet naar de kerk te hoeven (liever zette hij de radio aan als zijn ouders, zijn broers en zusters zich onder de gelovigen hadden geschaard om – zoekend langs de zenderschaal – geïmponeerd te luisteren naar toespraken in een hem volstrekt onbekende taal, waarschijnlijk Nicolai Ceaucescu of een andere Oostblok-idioot … in pyjama – hij was immers 'ziek' – orkesten dirigeren op Poolse, Italiaanse of Zwitserse stations, dat mocht Anak Mas op zo'n zondige zondag ook graag doen). Of kwam het wellicht doordat het Gouden Kind, Trooster van zijn moeder, zich nog niet gewassen had toen hij op een ochtend in alle vroegte stuntelig het zelf bedachte gebedje van niks uitsprak in een in onbruik geraakte keukenbarak van het Ambonezenkamp … Het Gouden Kind, erfgenaam van Moederlijke Smarten (niets was hem te mal), had er geen zin in om door vriendjes betrapt te worden want 'Ha Ha … wie gaat er nou bidden, dat doen je ouders toch voor jullie hele gezin, biedjie klot?' Of had het Gouden Kind zelf wel kunnen bedenken dat God daar niet was. Niet op die plek, niet in een vervallen barak waar de stank van de diaspora zich leek te hebben opgestapeld.